"Mam Maisie, odkąd była źrebakiem. Jest walijskim koniem sportowym rasy ISH, ma 15 h i jest skośnogrzbieta. Zajeździliśmy ją w wieku 4 lat, a następnie daliśmy jej przerwę, gdy niestety musiałem wyjechać z kraju z RAF-em jako sanitariusz. Po moim powrocie delikatnie rozpoczęliśmy jej trening, kładąc nacisk na pracę u podstaw i komendy głosowe. Wszystko szło gładko, więc przeszliśmy do pracy na ujeżdżalni. Szybko odkryliśmy, że jej praca na płaskim terenie była wyjątkowo dobra i wydawała się naturalna. Po wielu treningach, przy minimalnej ilości suplementów i paszy, zaczęliśmy brać udział w lokalnych pokazach. W swoim pierwszym sezonie spisała się znakomicie, zdobywając liczne trofea, rozety i szarfy i szybko stała się lokalną ulubienicą.

Po tym sukcesie skupiliśmy się na treningu ujeżdżeniowym w domu, z aspiracjami do rywalizacji zarówno dla wojska, jak i w ramach BD. Z biegiem lat przekroczyła wszystkie nasze oczekiwania i obecnie rywalizuje na poziomie podstawowym/średnim w ujeżdżeniu. Stanęliśmy jednak w obliczu wyzwań. Trzy lata temu Maisie wykazywała objawy wrzodów - była bardzo opasła, wzdęta i miała luźne stolce. Zawsze chętna do pracy i niezwykle odporna, czułam, że jestem jej winna najlepszą możliwą opiekę. Podobnie jak wielu zaniepokojonych właścicieli koni, intensywnie szukałam informacji w Internecie, w mediach społecznościowych i konsultowałam się z przyjaciółmi w celu uzyskania porady. Chociaż nie wymienię wszystkich suplementów, które wypróbowaliśmy, zapewniam, że wiele z nich zostało przetestowanych, co odbiło się na moich finansach. To było przygnębiające, gdy nic nie wydawało się pomagać. Coraz bardziej zdesperowany i z pokojem paszowym pełnym nieskutecznych produktów, skonsultowałem się z weterynarzem. Po zbadaniu Maisie nie znaleziono żadnych wrzodów, ale weterynarz postawił hipotezę o problemie z tylnym jelitem.

Po podaniu omeprazolu jako środka ostrożności, kontynuowałem poszukiwania w Internecie. Podczas jednej ze szczególnie niepokojących sesji natknąłem się na Equinectar. Naukowe poparcie wydawało się solidne, a opinie użytkowników pozytywne. Poprosiłem o opinie na Facebooku, a wieczorem, po zapoznaniu się z ich stroną internetową, byłem przekonany, że warto spróbować.

Pierwszy tydzień podawania Equinectaru był powolny, ale w drugim tygodniu pojawiły się oznaki poprawy. Jej stolec unormował się, a popręg ujeżdżeniowy znów pasował prawidłowo. Miesiąc później jej sierść lśniła, wzdęcia zmniejszyły się, a ona sama czuła się znacznie bardziej komfortowo. Jej apetyt wzrósł do tego stopnia, że z niecierpliwością czekała na posiłki.

Teraz, po sześciu miesiącach, nie wyobrażam sobie odstawienia tego suplementu. Nie tylko sprawił, że mój ukochany koń jest bardziej komfortowy i szczęśliwy, ale także jest ekonomiczny. Jeśli ludzie czerpią korzyści z dobrych pre/probiotyków, dlaczego nie mieliby tego robić nasi końscy towarzysze? Dzienne spożycie Maisie kosztuje zaledwie 1 funt dziennie, w porównaniu do 2/3 funtów, które wydaję na mój codzienny jogurt kefirowy - to oczywiste. W rzeczywistości żartowałem, że sam spróbuję tego suplementu!

Jesteśmy na dobrej drodze, ponieważ w tym miesiącu zostaliśmy wybrani do drużyny narodowej BD England - co jest monumentalnym osiągnięciem - oraz do wojskowej drużyny seniorów UKAFEC w ujeżdżeniu. Będę nadal wspierać ten produkt. Głęboko wczuwam się we właścicieli koni, którzy stoją przed podobnymi wyzwaniami i chcę podzielić się tym potencjalnym rozwiązaniem".

Mel, właścicielka Maisie